De staat van observeren brengt me rust via aandacht. Het brengt me eenvoud. Een staat van zijn die door herhaling steeds meer vanzelf gaat. Het is makkelijk, het gaat makkelijk. Het is eenvoud.
De afgelopen maanden wilde ik graag mij neutraal kunnen voelen bij regenbuien. Ik wilde niet langer de regen zien als iets negatiefs. Bijvoorbeeld niet langer regen zien als iets dat mij belemmerd in het naar buiten gaan of het vervelend vinden dat ik nat word. Ik wilde het niet langer de naam ‘troosteloos weer’ geven. Want hoe waanzinnig is regen! Regen geeft leven.
Als ik mijn eigen gedachtes probeer om te gooien, moet ik eigenlijk altijd automatisch terug denken aan het gevoel dat de regen mij als kind gaf wanneer ik door de regen fietste. Het gaf dan een gevoel van vrijheid door het gevoel van speelsheid en onbezorgdheid. Ik dacht niet na over dat ik me daarna zou moeten omkleden en of dat dan wel of niet vervelend of onhandig was op dat moment. Het was grappig om de regen op mijn wangen te voelen en om het kriebelende gevoel van de druppels die door mijn haar gleden te voelen. Het gaf mij een uitgelaten gevoel.
De afgelopen maanden liep ik er alleen steeds weer opnieuw tegenaan dat ik graag wilde om de regen speels, vrij en onbezorgd te benaderen en te ervaren maar als het puntje bij paaltje kwam dan voelde de stap altijd groot, te groot. Ik nam me steeds weer voor om wandelingen te maken als het regent; om het bewust te ontmoeten. Ik voel namelijk sterk van binnen een creatieve en speelse drang om het geluid van de regen op te nemen, om te filmen hoe de regen de grond raakt en hoe het van blaadjes en takjes afdruipt en om te gaan ontdekken hoe ik me beweeg wanneer ik door de regen loop, dans, fiets of ren.
Ik ontdekte dat voor mezelf om ‘het ijs te breken’, mijn aandacht te leggen op de natuurlijke staat van zijn (van de natuur en dus ook van onszelf) enorm helpt. De natuurlijke staat van zijn van de natuur is overvloedig. Alles komt, is aanwezig en verdwijnt weer in overvloed. Zo ook regen. Helemaal in dit lage land. Regen is onderdeel van de natuurlijke staat van zijn. Regenbuien an sich zijn overvloedig maar ook de frequentie aan regenbuien is overvloedig. Het valt en het valt en het valt. Én het maakt nat, het maakt nat en het maakt nat. Het geeft leven, het geeft leven, het geeft leven.
Nu wanneer het regent ga ik even naar buiten, observeer ik hoe de druppeltjes van de takjes druipen, observeer ik de patronen die de druppels maken in het water, observeer ik hoe de regen de aarde tot modder maakt. En leg ik het moment vast om op een later moment wanneer ik meerdere foto’s heb van momenten wanneer het regende, deze collectie van regen-momenten mij eraan herinnert dat de natuur overvloedig is.
Dit doe ik ook bij grauwe dagen.
Ik maak nog geen grote wandelingen wanneer het regent maar ik neem wel de tijd om even mijn tuintje in te gaan en de overvloed te observeren.
Iets wat ik ook doe met de kou.
Ik zit zeker nu nog niet minuten lang in het koude water van de IJssel maar ik ga er wel even in en ervaar de overvloed, de winterse, natuurlijke overvloed.
Waar het voor mezelf op neerkomt is het accepteren van dingen die ik als onprettig ervaar. Accepteer de regen, Lisa. Accepteer de kou. Het is eenvoudig voor me om deze fenomenen te observeren en ervaren vanuit een blik van overvloed en dat helpt enorm. De oneindige cyclus van geven en ontvangen. Wauw!
Mijn video over afgelopen januari gaat ook over de kou accepteren.
‘Januari laat de winter waaien over het land, ze is nog aanwezig in de bodem, bepaalt nog het ritme van de natuur. De natuurlijke overvloed van rusten is nog sterk aanwezig. Kale takken, modderplassen die ’s nachts bevriezen, de zon die steeds ietsje langer schijnt. Grijze dagen. Overvloedige regenbuien. Nog voor even is het winterse ritme hier. Diep, traag, laag. Ik beweeg mee met het ritme van de natuur. Ik schudde handen met de kou. De kou is niet iets om voor weg te lopen. Ik wil haar ontmoeten. Stap voor stap de IJssel in, zonder mijn ademhaling te vergeten.’
Als je verhaal zeven – de kou accepteren wilt bekijken dat kan hieronder!
Zoals de natuur overvloedig is, zo zijn wij dat ook. Het overvloedig mogen ervaren van genot, verdriet, plezier, boosheid, de behoefte aan rusten, springen, dansen, slapen. Overvloedig geven, overvloedig ontvangen. Als we uit overvloed bewegen, bewegen we uit ons diepste zijn; vanuit ons meest natuurlijke staat. Wanneer ik van mezelf verdwaal en dit even vergeet, probeer ik het te herontdekken in de natuur en zo breng ik mezelf steeds weer, langzaam, thuis.
Als het regent, als de grauwe dagen zich opstapelen, als de kou alle plassen bevriest en de winter iedere ochtend vertelt om overvloedig te rusten vanuit haar eigen voorbeeld dan stroomt mijn drang om te creëren overvloedig en kom ik thuis. Thuis in mezelf, als onderdeel van de natuur.
IJsselvrouw 