Een groot gedeelte van april voelde ik me moe, sloom. De drang om mezelf in beweging te zetten was niet aanwezig. Voor een groot gedeelte lukte het me niet om mezelf te zetten tot de handeling van creëren of om naar buiten te gaan. Nog niet zo heel lang geleden had ik daar van alles van gevonden, zou ik allerlei oordelen voor mezelf klaar hebben gehad, om mezelf wijs te maken.
Ik merk op dat, dat nu steeds wat meer aan het afnemen is en dat er daardoor meer ruimte vrij komt om te rusten, om langzamer door dagen heen te bewegen. Én dat voelt heerlijk.
Dit was de allereerste Pinksterbloem die ik zag dit jaar! 
Een zee aan Paarse Dovenetel en Hondsdraf 
Paarse Dovenetel en een hommel
Het begin van april voelde ik me opgewekt. De lente was gearriveerd, de zon scheen, alle plantjes en blaadjes waren aan het ontluiken, het lentegroen kwam weer terug. Het was net alsof de wedergeboorte, de komst van zoveel nieuws, ook zoveel energie vroeg. Alsof ik daarvan bijkomen moest en even een pas op mijn plaats maken moest.
April verwelkomde ons met Pinksterbloemen en in mijn beleving groeide hun hoeveelheid enorm. Ik zag en zie ze op dit moment nog overal. Langs beekjes, in weilanden. Deze kleine, roze bloempjes herinneren mij eraan om zacht en teder te zijn voor mezelf, voor een ander. Nu ik terug kijk, was het precies wat ik nodig had. Er waren zeeën aan bloeiende Hondsdraf, Paarse Dovenetel en Paardenbloemen in ons tuintje. Zoveel kleur overal. Zoveel lentegroen, zoveel tinten lentegroen. Ook de bladeren van de Meidoorn, Hazelaar en Vlier in ons tuintje werden als maar groter. Hoe zij dansen in de wind, ohhh, niets danst zo sierlijk, zo teder, zo gewillig.
Hazelaar 
Meidoorn 
Vlier 
Eik tussen een zee aan Paardenbloemen 
Witte Dovenetel en een hommel
Én toen kwam de sneeuw, voor even. Ik wilde al sinds het sneeuwde in februari een winterlandschap schilderen boven de IJssel maar kwam er destijds niet toe. Toen de sneeuw smolt en de temperaturen weer stegen, kon ik het gevoel die de sneeuw mij gaf, en waaruit ik wilde schilderen, niet meer terug halen. Een onderdeel van mijn proces van creativiteit die ik maar al te goed ken. Dus toen de sneeuw weer viel deze afgelopen maand leek het gesmolten sneeuw water dat ik in februari verzamelde te roepen, “Kom met ons schilderen!” Dus dat deed ik. Het schilderij is deels geïnspireerd op het glazuur van een winterse IJsselmok.
Sneeuw in april 
Een Winterse IJsselmok
Ook ben ik begonnen aan het maken van een wandelstok. Ik ben eigenlijk nog opzoek naar de juiste benaming voor deze tak, misschien wel in al haar eenvoud en magie; ‘gerda’. De Berkentak die ik een aantal maanden terug vond heb ik ontdaan van zijn bast en ik ben de stroom van de IJssel er aan het inbranden. Wanneer deze stok klaar is, zal ik er meer uitleg aangeven. Voor nu wil ik het nog niet al te veel woorden geven en puur in het maak proces zitten.
De afgelopen maand deelde ik het tweede deel van mijn tweede video voor Helen door Creëren; De Natuur & De Handeling Van Creëren. Hieronder kun je deel 1 en deel 2 beide bekijken:
Het schilderij ‘Een Grijze Lucht Boven De IJssel’ is naar mijn mening de Nederlandse overvloed. Zoveel regen maakt het landschap groen.
Het meeste van dit alles kwam uit mijn handen aan de eerste helft van de maand. De tweede helft van de maand moest ik rusten en opladen. Ik dans dan veel.
Voor even dacht ik dat ik voor deze maand geen video zou maken. Het kunnen maken van verhaal tien leek voor een tijd erg verweg. Maar ik heb geleerd dat het, zeker tijdens zulke momenten en dagen, voor mij vooral gaat over dag per dag kijken waar mijn behoefte ligt en om niet te veel over de toekomst na te denken. Vaak komt de behoefte en drang voor beweging, voor creëren van zelf weer omhoog. Als eb en vloed.
Dus nam ik mezelf na een tijd weer mee naar buiten. Én zo ontstond ‘Me Overgeven Aan De Moeheid ~ verhaal tien’.
Hopelijk kun je, je rust vinden, helemaal wanneer je het nodig hebt. Luister naar je lijf en beweeg mee met hetgeen waar het om vraagt. Heb vertrouwen.
Gerdina
IJsselvrouw 