De herfst is al even hier. Het moment waarop we voor heel even een evenwicht kennen. En dan kantelt het. Donkere uren lengen, dagen zitten vol regen, de wind waait over kale boerenakkers, door bossen, over de IJssel en laat de blaadjes vallen van de bomen.
Eind september en begin oktober ging ik meerdere ochtenden vroeg op m’n fiets met m’n camera en statief in mijn rugzak op pad. Ochtenden vol mist, de opgaande zon, de frisse lucht, verkleurende blaadjes. Het zijn de momenten die mij uit bed trekken. Momenten die mij m’n vreugde dans laten doen. Momenten die mijn hart licht laten voelen en alsof ik niet alleen binnen in dit lijf zit.
Er was een middag waar Tom en ik terug kwamen van boodschappen doen en zaten te wachten in de auto totdat het ietsje minder hard zou gaan regenen. We spraken over hoe niet iedere regenbui je even nat maakt. Dat verschillende regenbuien, verschillende gradaties nat kennen. Ik weet niet of dat logisch of herkenbaar is. Het deed me herinneren aan hoe de momenten die meer gekreun en gesteun bij mij opwekken, ook een schoonheid kennen en magie bevatten. Het zijn net zo goed momenten die mij m’n vreugde dans kunnen laten doen, mijn hart licht kunnen laten voelen en mij er aan herinneren dat ik niet alleen binnen in dit lijf zit.
Ik vergeet dat soms.
Wanneer ik denk dat de regen mij binnen in m’n huis opsluit. Het zijn dan dagen waar ik weinig buiten kom, minder vast leg, me minder in de natuur onder dompel. Wanneer ik haast, voor even, vergeet dat ik onderdeel ben van de natuur.
Ik heb altijd even mijn tijd nodig wanneer het weer, weer, verandert. Ik moet dan altijd weer even mijn beweging door de dagen heen vinden. Het nieuwe ritme voelen en ervaren hoe ik daar in mee beweeg. Voordat ik weer woorden kan gaan schrijven, video’s kan maken, momenten kan vastleggen, een kwast kan oppakken…
Het zijn dagen waarin ik me soms enorm geïnspireerd en gemotiveerd voel. Alsof de regen inspiratie laat vallen en de wind een nieuwe blik brengt. Zo maakte ik afgelopen maand een video over de herfst genaamd ‘HET EVENWICHT IS GEKANTELD’, die je hieronder kan bekijken.
Ook schreef ik een gedichtje over Witte Wieven. Ik dook in oude herinneringen, een nieuwe blik en hoe zij nu samenkomen in mij. Een gedichtje die ik samen met Tom omtoverde tot een liedje. Een proces waar ik steeds doller op word. Ik probeer in woorden aan hem uit te leggen wat mijn gevoel erbij is, hoe ik het wil uitdragen en op de één of andere manier kan Tom het altijd weer tastbaar maken. Soms sta ik verstelt hoe zeer hij mijn gevoel weet vast te pakken, ondanks mijn weinige woorden. Je kan ‘EEN WIT WIEF’ beluisteren en bekijken hieronder.
Het donker van de nacht,
laat de kou over ’t land rollen
en zo belooft ’t morgenrood,
een nieuwe dag maar niet
voordat een wit wief zwieren mag
Een huiverig kind
vreest de beweging
van zwierende mistbanken
al voel ik daar nu
oude maar bekende fluisteringen
zwieren over de IJssel en ‘t platteland
en zo belooft ’t morgenrood
een nieuwe dag maar niet
voordat een wit wief zwieren mag
en zo belooft ’t morgenrood
een nieuwe dag maar niet
voordat een wit wief zwieren mag
Andere dagen lijken ze het compleet tegenovergestelde te brengen en dat probeer ik ook te laten zijn. Het is zoals de wind komt, hoe het water hoog en laag kan staan, hoe de regen valt, hoe de zon schijnt. Het is zoals ik me voel en hoe ik daar mee beweeg.
Het voelt een beetje alsof ik met het laatste beetje creativiteit dat nog door me heen bewoog ik dit schilderij creerde. Het is er eentje waar ik naar kan blijven kijken. Ze lijkt veel te vangen en los te laten tegelijkertijd. Iets wat me laat uitademen. Ik mengde zand uit de IJssel in de verf en verdunde ’t met water uit de IJssel; alsof puzzelstukjes op hun plek vielen.
Voor nu heb ik een uitademing nodig. Een beweging door dagen waar niet iets fysieks uit voortkomt maar waar van alles leeft ergens onder het oppervlak.
Dat het vallen mag zoals de regen valt en dat ’t bewegen mag zoals de wind beweegt!
IJsselvrouw 