Mijn serie ‘VERHALEN’ gaat deze maand weer verder. Augustus was een maand waar ik mijn eigen ritme weer wat meer kon vinden. Er waren erg hete dagen die me dwongen langzamer aan te doen. Precies wat ik nodig had. De tuin kreeg mijn aandacht en de tomaten ook, als rook dansende emoties kregen mijn aandacht, hardnekkige oordelen en overtuigingen kregen mijn aandacht…
Wanneer ik stil sta, wordt het mij altijd weer meer duidelijk dat ik geen grenzen heb. Voor mezelf of in relatie tot een ander. Iets waar ik op leegloop en iets waar ik, weer, hard tegenaan liep in juli. Het belang van mijn grenzen leren kennen en ze gaan aangeven lijkt te groeien met de dag. Mij bewust worden hiervan is stap één. Als ik maar mentaal blijf rennen, hopend op ergens een vage grens te vinden… dan kan ik blijven rennen. Want hopen op tegen een vage grens aanlopen, terwijl ik ze niet ken of heb, gaat niet gebeuren.
Het hele gebeuren gaat samen met allerlei zelfopgelegde oordelen en overtuigingen als het aankomt op mijn stem mogen laten horen. Te veel ruimte innemen was, en is stiekem op momenten nog steeds, iets wat ik afkeur. Wat resulteert in dat ik mezelf compleet mijn eigen ruimte ontneem. Een ruimte om in te mogen bewegen, spreken, dansen, creëren. Een ruimte om in te zingen, hard te spreken, mijn mening in te geven, trots op mezelf te zijn.
Ik stuitte op de realisatie dat mijn stem, een vergeten stem is. Ik ben mijn best aan het doen om haar weer te herinneren en haar weer te leren kennen en deze serie helpt mij daar onwijs bij. Gedichtjes schrijven, filmen en mezelf letterlijk in een ruimte bewegen maakt het fysiek.
Dit is wat augustus mij bracht:
Waar begin ik?
Waar eindig ik?
Waar begint een ander?
Ik heb geen antwoord.
Mijn lijf kent het antwoord,
mijn zijn niet
Hoor maar:
Het blijkt dat ik geen dijken heb,
die de boel tegenhouden
Onbegrensd en overspoelt,
zonder tegengas
Geen enkele dijk die überhaupt gebroken kan worden
Geen stem die van haar horen laat
Ze lijkt een vergeten stem, een verloren stem
Bij iedere bijna aangegeven grens, ligt een zelf opgelegd oordeel
Op elke uiting van mijn stem, zit een eigen opgedrukte afwijzing
Waar is de ruimte
tussen mij en een ander,
zonder dijken?
Misschien heb ik zoiets nodig als;
een doorn op een tak,
verborgen stenen in het water,
de dans van de rivier en het zand,
de uiteindes van mijn vingers,
de begrenzing van harde, strakke schaduwen
of stuwwallen
want zij vergen tijd maar ontstaan vanuit beweging
Dijken ontstaan uit nood
Ja, stuwwallen lijken me wel wat
om ruimte te creëren tussen
mij en een ander
Een ruimte voor mezelf om in te bewegen,
een ruimte voor m’n stem
met stuwwallen als grenzen
Ik leer steeds meer hoe realisaties, beelden, gedachtegangen helderder worden wanneer ik fiets. Ze komen naar voren in mijn gedachtes. Soms in beeld, soms in een gevoel, soms vallen puzzelstukjes op hun plek. Het was mij zo duidelijk in hoe augustus mij liet bewegen maar hoe beeld ik dat af? Hoe breng ik dat in het fysieke? Ik had nog geen idee totdat ik een keer op de fiets stapte en het me duidelijk werd. Wat zijn grenzen? Hoe zie ik ze in de natuur om mij heen? Ik zie ze in een doorn op een tak, in verborgen stenen in het water, in daar waar de rivier het zand ontmoet, in de uiteindes van mijn vingers, in de begrenzing van harde strakke schaduwen. Allemaal natuurlijke grenzen ontstaan met tijd en beweging. Allemaal grenzen die definiëren hier begin ik, hier eindig ik en daar begin jij. Mijn eerste ingeving tot wat een grens is zijn dijken en dat bracht mij aan het denken. Want zij zijn niet natuurlijk, ze zijn door de mens gemaakt vanuit een noodzaak. Iets in mij voelt duidelijk en sterk dat ik niet opzoek ben naar grenzen die ontstaan uit nood maar in plaats daarvan uit een diep weten dat dit is waar ik begin en dit is waar ik eindig. Dit is het landschap van mijn zijn wat met de tijd en door beweging is ontstaan net zoals stuwwallen.
En ja weer, weer herinnert de natuur mij eraan dat zij niet iets buiten mij is maar dat ik onderdeel van haar ben. Wat in jouw directe, natuurlijk leefomgeving herinnert jou eraan dat je onderdeel bent van de natuur? Ik hoor het graag!
Beweeg mee!
IJsselvrouw 