Juli was een pittige maand als je het mij vraagt. Er waren veel grijze wolken en er was veel regen. Ik las deze weerspreuk: “Is de eerste juli regenachtig, de hele maand wordt twijfelachtig” en ik was het er compleet mee eens. Met de grijze, grauwe lucht die boven ons hing, leek ik in een inwendige spiegel te kijken. Het voelde bewolkt van binnen. Soort van propperig, vol, overweldigend… Ik voelde me overspoelt door regen maar dan niet op de ‘de regen reinigt me’ -manier. Meer op de ‘er valt zo veel regen dat de grond het niet meer verwerken kan’ -manier.
Op de één of andere manier eindigt ‘t altijd met dat het hele gebeuren mijn zenuwstelsel infiltreert. Ik vind mijn brein in een constante fight or flight modus, zonder tijd voor diep uitademen want ik moet constant alert blijven. Dat is wat mijn brein, mijn lijf lijkt te vertellen en ze zijn altijd één stap verder dan ik. Ik lijk erachter aan te sjokken, enigszins verloren.
Ik probeerde mee te bewegen met de grijze lucht en met de regen. Het zijn allemaal simpelweg staten van zijn en ik probeerde dat te laten zijn. Zonder al te veel oordelen, zonder mezelf te veel te duwen en aan mezelf te trekken. Ik probeer mezelf eraan te herinneren dat ik onderdeel ben van de natuur. Ze is niet iets buiten ons. Wat ik leer over de cyclus van de natuur is de handeling van het leren over mezelf. Om met deze cyclus mee te bewegen is het meebewegen met mezelf.
Deze video is de allereerste video van een nieuwe serie genaamd ‘VERHALEN’. Waarin ik graag wil delen hoe naast wat ik leer over voorouderlijke wijsheid, hoe het me laat bewegen en wat het me leert diep van binnen. Met aandacht op de desbetreffende maand en wat ik heb ervaren en heb gevoeld.
Ik vind mezelf terug in een manier van schrijven, waarin in haast geen bewustzijn heb op wat ik schrijf. De woorden lijken zich vaak zelf te vormen. Het is een manier van schrijven, waar ik zo’n tien jaar geleden mee begon zonder erbij na te denken. Het is mijn manier geworden van gedichtjes en liedjes schrijven. Het is één van de diepste manieren van uitademen voor mij. Hieronder kan je het gedichtje lezen die te horen is in mijn nieuwste video:
Juli hield z’n belofte toen hij zei:
“Is de eerste juli regenachtig, de hele maand wordt twijfelachtig.”
Grauwe dagen, bewolkte lucht,
het is klam
het is juli
Regen valt,
rivieren stromen
beekjes dansen vermoeid,
wanhopig,
opgelucht
Ze vloeien simpelweg voort
Glazen water vullen mijn lijf
Ik vraag me af
Beweegt het water in mij
De storm in mijn hoofd?
En ook de wolken in de lucht?
Mijn geruisloze glas water
lijkt de spiegel
van mijn schreeuwende,
huilende,
overspoelde
en vermoeide
zenuwen te zijn
Juli is vertrokken,
dus mogen mijn vermoeide zenuwen mee?
En de grijze wolken ook?
Hieronder kan je de video bekijken en ik nodig je dan ook graag uit om dit te doen! Waarom de video zwart/wit is kan ik nu nog geen woorden voor vinden. Het voelt kloppend, passend, simpel, eenvoudig… Zoiets.
Hoe herinnert de natuur jou eraan dat ze niet iets buiten ons is maar dat we onderdeel van haar zijn? Ik hoor het graag!
Voor nu is de lucht strak blauw, omarmt en grijpt de warmte ons soms stevig vast, zijn de schaduwen hard en strak en schijnt Sunna. Beweeg mee!
