De maanden bewegen zich voort. De tijd lijkt nog sneller te gaan wanneer mijn hoofd propvol zit, wanneer mijn lijf overweldigd is en elke zenuw in mijn lijf lijkt te schreeuwen, huilen, overspoelen, lachen, dansen, rennen en vrezen. Meestal tegelijkertijd.
Kalmte zoeken, rust nemen. Hoe doe ik dat? Mag ik dat? Hoe omarm ik dat?
De afgelopen maanden zijn mij een aantal vragen helder geworden, de antwoorden daarentegen nog niet. Waar is mijn stem? Wie is mijn stem? Wat wil ik met mijn stem? Hoe uit ik mijn stem? Mag mijn stem ruimte innemen?
Hoe creëer ik ruimte voor mezelf om in te bewegen? Hoe laat ik sommige zaken aan de voordeur staan zodat ze niet mijn gehele zenuwstelsel infiltreren? Hoe creëer ik ruimte voor anderen om in te bewegen? Hoe laat ik oprecht en authentiek zien wat er binnen in mezelf omgaat en wat zich daar afspeelt? Doet dat ertoe, het laten zien hiervan?
Soms denk ik “Laat het toch. Beweeg simpelweg naar een ander, met een ander in woorden, in een omhelzing, in een uiting van creativiteit. En laat het toch, dat vastleggen.”
Het gaat simpelweg om dingen voelen, om het ervaren ervan en de bewegingen die we daaruit verder maken. Moet ik willen emotie en gevoel te willen vastpakken? Het moment is rauw, oprecht en authentiek wanneer het ontstaat. Hoe geef je daar uiting aan? Jaag ik niet iets na wat niet te vangen valt?
Maar is het proces van ‘het proberen vangen van’ emotie, gevoel en intuïtie niet de basis van kunst als heling? Is dat niet hetgeen wat ik proberen wil? Door mijn eigen emotie/gevoel/intuïtie te delen een verbinding aangaan met een ander via herkenning, oprechtheid, openheid, kwetsbaarheid, menselijkheid?
Hoe sla ik daar bruggen in? Hoe verbindt iemand zich? Hoe stelt iemand zich open? Wanneer gaat iemand vertellen? Hoe ontstaat kwetsbaarheid tussen mensen? Wanneer creëert iemand iets buiten zichzelf?
Met SUNNA REES EN KLOM omarmde ik de zomer, mijn stem; een stem die aan het ontwikkelen is, een stem die binnen in mij op zoektocht is. Langzaam omarm ik het innemen van een ruimte die zo vloeibaar is als water, zo weids is als het boerenland, zo beweeglijk is als de wind en zo krachtig voelt als het vuur, de zon en de maan samen.
Wat ik leer van de natuur is dat zij niet buiten ons is, maar dat we hier onderdeel van zijn. Wij allemaal. Hierdoor, hoe zeer of hoe hard het ook wordt weggedrukt, verbannen of verstopt, laat het altijd weer zien hoe enorm verbonden iedereen is met elkaar. Ik voel en zie het alleen al in het uitgelaten oer gevoel die Sunna met haar mee brengt. Iedereen wil buiten zijn, iedereen wil de zon op zijn of haar huid voelen, iedereen wil de warme wind laten spelen met zijn of haar haar. Iedereen wil toegeven aan het uitgelaten oer gevoel, aan onze intuïtie.
Dat is de rauwe, oprechte en verbindende factor die ik probeer te vangen, steeds weer, denk ik. Zo deed ik ook weer een poging met mijn video SUNNA REES EN KLOM. Ik nodig je zoals altijd graag uit om deze video te bekijken en zou het ook erg leuk vinden om te horen hoe jij deze zomertijd ervaart!
Voor het allereerst is er in deze video ook een accordeon te horen. Nog niet zo heel lang geleden heeft Tom er eentje aangeschaft en ik ben zo enorm trots op hem. Muziek is een van die dingen die door zijn hele lijf heen danst en ver daar buiten. Het geluid van de accordeon vangt exact het gevoel die Sunna en de zomer mij geven! Hoe hij dat doet… loslaten denk ik, met vertrouwen via geloven.
Geniet van Sunna en beweeg met het uitgelaten oer gevoel mee!
IJsselvrouw 