Ik zette de wekker om vijf uur ’s ochtends. Wanneer ik wakker word schemert het al. Wow. Ook al wist ik het, om het nu al zo vroeg licht te zien is iets anders. Opeens lijkt de natuur haar tempo te hebben versnelt. Ineens lengen de zonuren zo rap. Tom en ik gaan gauw ons bed uit voordat de zon opkomt. Ik bedenk altijd weer iets nieuws voor mezelf om me over heen te zetten, zo blijkt. In de Berkel zitten midden maart was vrij fris en nu weer. Ik loop met blote voeten over het grasveld nog voor de zon op is. Na een tijdje voel ik mijn tenen niet meer en springen de tranen van de kou mij in mijn ogen. Nee, ik lijk nog steeds niet voor de kou gemaakt te zijn. Alhoewel, ik weet ook dat die gedachte in mijn hoofd zit. Ik herinner mezelf eraan om diep in te ademen en rustig uit te ademen.
Ik besluit de shots van schoenen uit en toch mijn schoenen aan af te wisselen want ik wil hoe dan ook de mystieke kant van het dauwtrappen ervaren. Om met blote voeten de dauw te ontmoeten.
Het gevoel van buiten zijn voordat de rest van de wereld wakker is geeft me een uitgelaten gevoel. Al zijn alle vogels al wakker, zij spelen gezamenlijk het meest rustgevende concert ooit als je het mij vraagt. De witte wieven, de mistbanken, die nog over de velden zweven belichamen de oude fluisteringen en dan verdwijnen zij wanneer de zon opkomt.
De zon lijkt de dauw te ontwaken. Ieder druppeltje op elke grasspriet glinstert tegen de opgaande zon totdat de zon sterk genoeg wordt om ze te laten verdampen. Maar zover is het nog niet. De dauw voelt verfrissend, wat voor mijn gevoel zo kloppend is met het gevoel dat de lente mij geeft. De simpliciteit raakt me merk ik op. Bewust mijn aandacht richten op het opmerken van de bewegingen van de natuur, beweegt mij. Wat gaat er nou boven het gelukzalige gevoel van samen met Tom onze aandacht richten op de natuur nog voordat ieder ander wakker is. Vrij weinig als je het mij vraagt.
Dauwtrappen kende ik tot dusver alleen van horen zeggen. Tot nu. Dauwtrappen gebeurd op Hemelvaartsdag. Men maakt dan een wandeling of fietstocht door de natuur. Van oudsher gebeurde dit vroeg in de ochtend op blote voeten nog voor de zon op was en wanneer dus de dauw nog op de velden ligt. Men liep op blote voeten over de dauw omdat het een zuiverende werking zou hebben… Het dauwtrappen zou oorspronkelijk een heidens meifeest zijn geweest waarbij de wederopbloei van de natuur werd gevierd en geëerd.
De lente is in volle bloei en de maand mei kent zo enorm veel mystiek en fluisteringen van oude verhalen en gebruiken. Het inspireert mij eindeloos. Ik zit middenin het proces van het (her)ontdekken van al deze oude wijsheden en ik deel ze ontiegelijk graag met anderen. Daaruit is ook weer mijn nieuwste video ‘EEN ODE AAN DE DAUW’ geboren. Zoals altijd nodig ik je graag uit om deze en al mijn andere video’s te bekijken!
De muziek die je in deze video hoort is ook weer gezongen en gespeeld door ‘mijn’ lieve Tom. Het is iets heel moois om hier samen aan te werken. Om samen bezig te zijn aan een creatief proces. Om samen een gevoel te proberen te vangen, te laten bewegen en weer los te laten. Ik voel me zo dankbaar dat hij altijd weer bereidt is om mijn woorden te zingen. Ik hoop dat deze video je mag en kan laten zien hoeveel moois, magisch en ouds ons omringd. Dit Lage Land kent het allemaal.
Laten we met onze blote voeten de dauw (weer) ontmoeten!
IJsselvrouw 