Dit jaar komt bijna aan zijn einde en dit decennium ook… Zoals ik al eerder heb gezegd vertellen jaren mij niet zo heel veel. Seizoenen vertellen mij meer. Het begin van de winter, met de zon die na de langste nacht even stil lijkt te staan en dan langzaam aan weer steeds ietsje langer gaat schijnen, vertelt mij dat we van de onontkoombare dood, gaan bewegen naar de wedergeboorte.
Rond deze tijd heb ik altijd de neiging om naar oude foto’s te kijken, oude teksten te lezen en mij onder te dompelen in de herinnering van alles dat ooit was. Ik denk terug aan wat er van winter tot winter allemaal is gebeurd, wat ik heb gezien, meegemaakt, gevoeld, ervaren, alles wat ik heb mogen leren. Maar nu we van 2019 bewegen naar 2020, kan ik het niet helpen om terug te kijken op de afgelopen tien jaar. Dat ga ik nog eens herhalen, de afgelopen tien jaar. Die gedachte brengt zo enorm veel emotie met zich mee. De afgelopen tien jaar kenden zoveel groei, verandering, liefde, verdriet, reizen, ontdekkingstochten, plezier, vreugde, pijn, avonturen, creativiteit, angsten, grenzen, mensen, plekken, zonnestralen, regenbuien…
2009 – hield mijn laatste halfjaar in van mijn ‘exchange year’ in de VS. Ik geloof dat 17 jarige ik in juli terug kwam. Ik kan me nog mijn trots herinneren, dat ik een heel jaar van huis was geweest en dat ik daarbij een extra thuis had gekregen, gelegen in een heel ander continent. Ik had zo veel nieuwe indrukken die ik met me meenam, stukjes werden duidelijker van wat ikzelf belangrijk vond door te zien hoe het ergens anders gaat. De Engelse taal ging me een stuk makkelijker af, in ruil daarvoor verloor ik een stuk Nederlandse woordenschat, die ik met de tijd weer bij elkaar sprokkelde. Toen mijn middelbare schooltijd erop zat in 2008 had ik geen idee wat ik wilde. Alles wat ik zo’n beetje wel wist, is dat dit niet alles kon zijn en dat wilde ik ontdekken. Ik herinner me nog de hoop die ik had. Hoop dat ik aan het einde van dat jaar zou weten wat ik dan zou willen, want zo moest dat toch? Uitstippelen wat je wilt en dan dat pad bewandelen? Dat jaar in september begon ik aan een ‘creatieve’ vooropleiding…
2010 – al gauw kwam ik erachter dat ik het bij deze vooropleiding zou houden en niet de verdere opleiding zou gaan volgen. Maar wat dan wel? Ik kan me niet meer zo herinneren of ik veel moest wennen aan het terug in Nederland zijn. Misschien dat de routine van naar school gaan en weer omringd zijn door allemaal bekende mensen en plekken mij simpelweg meenam. Ik vond het interessant om meer te leren over schilderen en tekenen. Aan het eind van dat schooljaar kreeg ik een advies waar ik op dat moment niet zo veel mee kon maar wat op latere momenten mij nog vaak heeft geholpen in het volgen van mijn eigen pad. Een leraar daar adviseerde mij, naar aanleiding van mijn antwoord op zijn vraag wat ik na die vooropleiding wilde, dat “De beste kunstenaars nooit naar de kunstacademie zijn geweest óf dat ze ervan af zijn getrapt.” Op dat moment kon ik er nog niets mee omdat ik nog in mijn eigen overtuiging zat van ‘ik moet een opleiding volgen…’ Met de tijd leerde ik dat hij mij wilde laten inzien dat er niet maar één pad te bewandelen valt. Maar die realisatie was toen nog niet voor dat moment en met het nieuwe schooljaar, volgde ik welgeteld drie weken de vavo, in de hoop havo te halen en zo naar de kunstacademie te kunnen.
2011 – dat plan werd hem dus duidelijk niet. Doordat ik voor het eerst meer vrije tijd had, begon ik met het vastleggen van emotie via beeld en woorden, waar ik boeken van maakte. Van 2010 op 2011 maakte ik mijn allereerste boek. Ik ging doordeweeks werken, wat betekende dat ik meer kon werken dan dat ik eerder kon en besloot te gaan sparen om voor drie maand terug te gaan naar de VS. Juni, juli en augustus van 2011 spendeerde ik daar, bij mijn gastfamilie en bezocht ik vrienden. In september waagde ik weer een poging tot het volgen van een andere, nieuwe creatieve opleiding. En daar leerde ik Tom kennen. Voor een tijd had ik het fijn. Liefde, creativiteit, lieve medestudenten… Naast schilderen en tekenen leerde ik meer over fotografie, video’s maken, werken met klei… en dat vond ik heerlijk.
2012 – staat mij vooral bij als een jaar vol liefde en de ontdekkingen en lessen die daarbij komen kijken. Vol vreugde. Ook bleef ik eigen werk maken, wat resulteerde in het creëren van meerdere boeken.
2013 – Ik vroeg me al een tijdje af waarom ik eigenlijk een opleiding aan het volgen was en dacht vaak terug aan het advies van die eerder genoemde leraar. Na de kerstvakantie van 2012 op 2013 besloot ik te stoppen met de opleiding die ik toen volgde. Ik merkte dat mijn ouders dat eerst spannend vonden maar al gauw voelde ik hun steun en vertrouwen. Een maand later, in februari, ging ik uit huis en ging ik samenwonen met Tom. Wat ik me herinner van die tijd is dat ik voornamelijk werkte en me vooral bezig hield met fotografie en woorden, en besloot ik, dat ik de tijd wilde nemen om na te denken over wat ik wilde dat mijn volgende stap zou zijn.
2013 t/m 2015 – was een periode waarin ik mij niet altijd even vrolijk voelde. Mijn oma overleed, voelde dat het leven niet alleen slapen, werken, slapen en weer werken was maar dat, het op dat moment wel precies dat was. Er was verdriet, verwarring, een verhuizing, ook veel liefde en een zoektocht. Want ik voelde het zo duidelijk, dit was mijn pad niet. Eind 2014 besloten Tom en ik om op reis te gaan. Iets wat al tijden in mijn hoofd aan het leven was en wat ik zo graag wilde.
2015 – begin van dat jaar gingen we reizen en het was net of mijn hart, mijn hele lijf en geest eindelijk weer konden ademhalen. Ik volgde het pad van leven met de dag, van onderzoeken, beleven, openstaan voor nieuwe ervaringen, andere gebruiken… Iets waar ik toen achter kwam wat mijn tijd in de VS had doen aanwakkeren. Leren door je onder te dompelen in het onbekende en angsten aan te gaan. Zo begon ik in het zuiden van Spanje, in een caravan weer met schilderen. Kon ik gedachtes als ‘dit kan ik helemaal niet’ loslaten en kwam ik in een gebied van simpelweg doen omdat het verlangen van mezelf uiten zo nodig was.
2016 – op een eilandje vlakbij Sicilië besloten Tom en ik om naar Zuid-Amerika te gaan maar daar hadden we wel wat extra geld voor nodig. Dus na ongeveer anderhalf jaar na vertrek waren we dat jaar terug in Nederland voor vier maand. Begin oktober vlogen we naar São Paulo, Brazilië. Over deze tijd heb ik al eens eerder veel geschreven dus ik houd het nu kort. Onze 9 maand daar waren magisch. Leerzaam. Vol vreugde. Vol verdriet. Vol eye-openers. Vol magische mensen. Vol magische plekken.
2017 – in juni kwamen we terug en ik had een lange tijd nodig om daar vrede mee te hebben. Ik wilde nog niet terug maar was ook moe. Ik vroeg mij af wat ik in hemelsnaam in Nederland moest gaan doen. Ergens kwam er een moment dat ik mijn ongeveer laatste twee maand in Zuid-Amerika niet wilde verspillen met die gedachtes en boven alles wilde genieten. Daarbij kwam dat het geld ook simpelweg op was. Juni was het dus, toen we terug kwamen. Tom en ik gingen 5 weken op twee hondjes passen in Zutphen. Dit liet me inzien dat het er altijd aan ligt wat je er zelf van maakt. Alles, ieder moment is een avontuur en ieder moment vraagt mij om mijn pad te kiezen. En dus verhuisden we naar Rotterdam in augustus.
2018 – na een jaar in Rotterdam moest ik er toch echt aan geloven. Het was me te druk en te weinig natuur. Ik denk omdat het reizen was, wat we op dat moment het beste kenden we daar weer voor kozen. Dit keer te voet, langzaam, met een tent en we zouden wel zien voor hoelang. Door omstandigheden liep dat plan al gauw compleet anders en moest ik mezelf gaan afvragen wat het was wat ik nu echt wilde. Ik beloofde mezelf om compleet af te gaan op mijn eigen intuïtie. Ik verbleef een tijdje bij mijn ouders, terug naar waar ik vandaan kom, waar mijn basis ligt, waar mijn wortels zijn en om vandaar uit weer te gaan bewegen.
2019 – En daar vind ik mezelf nu. Dagen vol met passie, lieve mensen, liefde, creativiteit, natuur. Precies de dingen waar ik zo enorm gelukkig van word en daar ben ik enorm dankbaar voor. Ik denk nog wel eens terug aan het advies wat ik ooit kreeg en waar ik van leerde dat het vooral gaat over dat je, je eigen pad moet volgen, of beter gezegd je eigen pad moet creëren, je intuïtie moet leren kennen en haar volgen, dat je door angsten heen moet bewegen en dat je, je passie moet volgen. Het belangrijkste dat je kan leren is om van liefde te genieten, verdriet te omhelzen en je te omringen met datgene waar je enorm gelukkig van wordt. Zo kwam ik terug bij mezelf en leerde ik mijn eigen pad, weer, kennen.
Als ik terug kijk zie ik tien jaar waar ik aan het begin ervan dichtbij mezelf kwam en voor een tijdje ook was. Waar ik met de tijd verder van mezelf vandaan raakte maar ook daardoor weer door de jaren heen dichterbij mezelf kwam.
Ik dans mijn vreugde dans vol passie, dankbaarheid, liefde en vertrouwen het nieuwe jaar in! En hopelijk jij ook!
IJsselvrouw 